Πέρασε και πάλι ένας ολόκληρος χρόνος. Μακάριος όποιος έβαλε καλή αρχή και αγωνίστηκε, όποιος έκανε αποθήκη στα πνευματικά του καθήκοντα, έκανε το θέλημα του Θεού, όποιος βάδισε θεαρέστως. Τα λεπτά, οι ώρες περνούν· οι μέρες, τα χρόνια κυλούν· όλα παρέρχονται και μένει στον άνθρωπο η υπακοή στο θέλημα του Θεού. Ο άνθρωπος ότι προσευχές κάνει, όποιον πνευματικό αγώνα κάνει, ότι εγκρατεύεται νοερώς, σωματικώς, πνευματικώς, ότι έχει στην άκρη, εάν όλα αυτά τα εργάζεται για τον Θεό, γράφονται και παραμένουν στα βιβλία Του. Ο Θεός σημειώνει και ο Άγγελος φύλακας της ψυχής γράφει. Ο διάβολος γράφει τα δικά του.
Σαν άνθρωποι είμαστε τρεπτοί· λέμε, τώρα θα βάλουμε καλή αρχή, θα μετανοήσουμε, θα κάνουμε τούτο, θα φτιάξουμε εκείνο, αυτό δεν θα το πω αύριο, δεν θα πω ξανά εκείνο, ότι μπορώ θα κάνω για την αγάπη του Χριστού, αλλά η σάρκα μας νικάει και πέφτουμε· όλα αυτά είναι πτώσις. Όπως αποβάλλεται το φαγητό, έτσι αποβάλλεται και ο λόγος του Θεού· πολλές φορές υποσχόμαστε στον Θεό ότι τα είμαστε παιδιά Του, θα βάλουμε καλή αρχή, αλλά έρχεται ο διάβολος και μας ρίχνει πότε στο ένα, πότε στο άλλο και πέφτουμε. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέει πως πρέπει να βάζουμε καλή αρχή κάθε μέρα.
Όταν σηκωνόμαστε το πρωί, αμέσως να βάζουμε τη σιδερένια περικεφαλαία, το θώρακα και τις σιδερένιες μπότες, για να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το διάβολο, απ’ όπου και αν μας χτυπήσει. Όταν δεν είμαστε οπλισμένοι, είμαστε ακάλυπτοι. Τι είναι ο θώρακας; Είναι η προσευχή που μας φυλάει και μας προσέχει, για να βαδίζουμε στο θέλημα του Θεού. Οι σιδερένιες μπότες; Για να βαδίζουμε ανάμεσα σε τριβόλια, αγκάθια και πέτρες με ασφάλεια. Η περικεφαλαία τι είναι; Είναι η ταπείνωσις. Αν αυτά έχουμε κατά νου, θα σηκωνόμαστε και θα αντιμετωπίζουμε την ημέρα με φόβο Θεού και θα κάνουμε το θέλημα Του. Όταν όμως δεν έχουμε την πνευματική προετοιμασία, αρχίζει ο διάβολος να μας πολεμάει και να μας ρίχνει στην κατάκριση και στην υπερηφάνεια. Η κατάκρισις δε, έχει τόσο μεγάλες παγίδες, που δεν μπορεί να τις φανταστεί ο άνθρωπος· έχει αργολογία, εμπαιγμό, γέλωτα, κραυγή, ψέμα και τόσα άλλα. Από την κατάκριση ξεκινούν όλα τα μεγάλα κακά και θανάσιμα αμαρτήματα. Το πρώτο τελώνιο που θα περάσουμε είναι το δαιμόνιο της κατακρίσεως· αυτό που «περδικλώνει» και ρίχνει στην αφάνεια. Βέβαια τέλειοι δεν είμαστε, είμαστε άνθρωποι και ένας λογισμός θα μας περάσει· αλλά να μη μένει, να μη διατηρείται μέσα στη διάνοιά μας και πιάνει ρίζες και ύστερα δεν βγαίνει. Γι’ αυτό λέει, «αδιαλείπτως προσεύχεσθε», για να έχουμε την προσευχή, να έχουμε τον νου μας συνεχώς στον Χριστό και στα μεγαλεία του Θεού. Έτσι θα μπορέσουμε να νικήσουμε το διάβολο που είναι ένα θηρίο ανήμερο και κοιτάζει από εδώ κι από εκεί, πώς να μας καταποντίσει και να μας ρίξει.
Εμείς πρέπει να είμαστε οπλισμένοι. Όταν θα χτυπάει το ρολόι, να μας θυμίζει την κρίση του Θεού, τη σάλπιγγα που θα σαλπίσει· κι αυτό θα μας φέρνει τη μνήμη θανάτου. Να κάνουμε πολύ αγώνα, να γίνουμε πνευματικοί άνθρωποι, πνευματοφόροι. Η προσευχή φτάνει μέχρι την Αγία Τριάδα. Γι’ αυτό παρακαλούν οι άνθρωποι, γι’ αυτό γίνονται θαύματα. Οι ασθενείς γίνονται καλά, οι αμαρτωλοί μετανοούν, οι ξεστρατισμένοι άνθρωποι φωτίζονται και παίρνουν καλό δρόμο. Ένας άρρωστος που βρίσκεται στο νοσοκομείο θεραπεύεται· αναρωτιόμαστε και λέμε, από πού θεραπεύτηκε; Θεραπεύτηκε από τις προσευχές των μοναχών, των μοναζουσών και των πιστών. Στις προσευχές μας να λέμε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, θεράπευσον τους δούλους Σου που είναι στα νοσοκομεία, βοήθησον τους φυλακισμένους, βοήθησον τον τάδε αμαρτωλό», και θα φωτίζεται ένας φυλακισμένος, θα σώζεται ένας αμαρτωλός. Και λες: «Πως μετανόησε αυτός ο άνθρωπος, πως έγινε;». Είναι από τις προσευχές όλων.
Εμείς πρέπει να έχουμε συνεχώς το νου μας στην προσευχή και να έχουμε προσοχή. Να προσέχουμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Να κάνουμε κάθε βράδυ ταμείο. Να λέμε: «Ποιόν θλίψαμε, ποιόν κακολογήσαμε, τι καταφρονήσαμε;». Να μη μας ελέγχει η συνείδησίς μας. Να έχουμε αγάπη, «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου και τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Αυτά τα λέει ο Χριστός. Τι ωραία! Να αγαπήσουμε πάνω απ’ όλα τον Θεόν μας και τον πλησίον μας ως τον εαυτόν μας. Θα μας ενισχύει η Χάρις του Θεού, όταν έχουμε αυτή τη μεγάλη αγάπη.
Να βάλουμε καλή αρχή, να μας δώσει ο Θεός μετάνοια, γιατί ο άνθρωπος που έχει μετάνοια δεν έχει υπερηφάνεια ούτε εγωισμό. Να μας δώσει επίγνωση του εαυτού μας, για να έχουμε ταπείνωση. Όταν θα ταπεινώνουμε τον εαυτό μας και θα λέμε «ευλόγησον» και «νάναι ευλογημένο», θα γίνεται το θέλημα του Θεού. Πάει μπροστά όποιος γίνεται τελευταίος, και όποιος πάει πίσω ο Θεός τον πάει μπροστά. Να αγαπάμε λοιπόν πολύ τον Θεό, γιατί σ’ Αυτόν κρεμόμαστε και δι’ ευχών των Πατέρων μας και δι’ ευχών του Γέροντος μας, να μας αξιώσει ο Θεός να έχουμε αγαθό τέλος.
Όσες μας αξίωσε ο Θεός να λάβουμε και να φοράμε το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα, - αλλά και όσες δεν το φορούν, να τις αξιώσει ο Θεός να το λάβουν– γνωρίζουμε πως έχει τόση ομορφιά, τόσο μεγαλείο και τόσο κάλλος, που δεν μπορεί να το φανταστεί η διάνοια του ανθρώπου. Μόνο κατά την ώρα της κουράς του μπορεί ο μοναχός να καταλάβει το μέγεθος του Μεγάλου και Αγγελικού Σχήματος. Τότε ο Θεός ανοίγει τα μάτια της ψυχής και έρχεται ο φωτισμός, έρχεται και η αλλοίωση. Η ψυχή τον καιρό αυτό που προετοιμάζεται για το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα, κάνει γενική εξομολόγηση με πολλή ταπείνωση και σεβασμό και σκέφτεται: «Πως θα γονατίσω στο μαρμαράκι αυτό και τι υποσχέσεις θα δώσω ενώπιον Αγγέλων και Αρχαγγέλων;». Γιατί εκείνη την ώρα που θα γονατίσουμε εμπρός στο ιερό Βήμα, για να διαβασθούν οι ευχές, θα παρίστανται άγιοι Άγγελοι, Αρχάγγελοι, Κυριότητες, Θρόνοι και άνθρωποι. Αυτοί όλοι θα παρουσιαστούν και στη Δευτέρα Παρουσία και θα πουν: «Ναι, εμείς παρευρεθήκαμε στη χειροτονία της αδελφής τάδε». Όταν όμως δεν θα κάνουμε το θέλημα του Θεού, θα είναι μάρτυρες κατήγοροι, δεν θα έχουμε την υποστήριξή τους, αλλά θα μας ελέγξουν, γιατί δεν κάναμε το θέλημα του Θεού σαν μοναχές που είμαστε. Πρέπει να βιώνουμε αγγελικά, γιατί το Μέγα Σχήμα είναι Αγγελικό. Αν πολιτευόμαστε κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Θεός που είναι τόσο εύσπλαχνος και έχει τόση αγάπη στους μοναχούς, θα μας δώσει ουράνια πράγματα. Όλα για εμάς τα έχει ετοιμάσει, για τον άνθρωπο. Για σκεφτείτε τους Αγγέλους πόσο χαίρονται, που τους αξίωσε ο Θεός να δουν την μορφή Του, όταν κατέβηκε και σαρκώθηκε! Και πόσο θα χαίρονται τώρα που θα παρίστανται πάλι στη δόξα και στα μεγαλεία του Θεού. Για σκεφτείτε και ο άνθρωπος, που είναι «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού», τι μεγαλεία θα απολαύσει!
Σας το έχω πει και άλλη φορά. Ήταν ένας Γέροντας - τώρα στις μέρες μας-, που με αξίωσε ο Θεός να τον γνωρίσω. Είχε δει πολλές οπτασίες. Ήταν και πολύ ελεήμων. Στο δρόμο που πήγαινε, όταν συναντούσε κάποιον που είχε ανάγκη, έδινε το ράσο του, τα παπούτσια του, τις κάλτσες του, όλα τα έδινε ελεημοσύνη· ήταν πολύ απέριττος. Τρυγούσαν τα σταφύλια, ανέβαινε στην ταράτσα και τα πετούσε ελεημοσύνη. Μια μέρα ήρθε ένα γεροντάκι και ζητούσε ψωμί. Πήγε η μοναχή στον Γέροντα, - δεν κάνανε κάτι χωρίς την ευλογία του Γέροντα-, και του λέει:
- Γέροντα, ήρθε ένα γεροντάκι και ζητάει ψωμί. Τι να κάνω, δεν έχουμε. Έχουμε μόνο λίγο ψωμάκι για αύριο που θα πάμε στ’ αμπέλι.
- Να το δώσετε.
- Τι θα φάμε αύριο, σταφύλια σκέτα θα τρώμε, Γέροντα;
- Ναι, σταφύλια σκέτα να φάτε· γιατί να μη φάτε;
Έφυγε η μοναχή και από μέσα της έλεγε: «Θα κάνω παρακοή· δεν το δίνω, εμείς τι θα φάμε;». Εκεί στην αυλή όμως που βάδιζε, σκέφτηκε και είπε: «Αφού ο Γέροντας θέλει να το δώσω, ας το δώσω. Θα πάω να αναπιάσω προζύμι». Πήγε στο ζυμωτήριο, και τι να δει; Πάνω στον πάγκο ήταν αχνισμένα ροδοκόκκινα ψωμιά. Άρχισε να φωνάζει και έτρεξε στον Γέροντα. Μαζί με τον Γέροντα ήταν και ένας ιερέας. «Γέροντα, τρέξτε, ο πάγκος είναι γεμάτος από ροδοκόκκινα ψωμιά!». Πήραν τα πετραχήλια, πήγαν και είδαν τα ψωμιά και άρχισαν να διαβάζουν εξορκισμούς, να τα σταυρώνουν και τα ψωμιά παράμεναν εκεί, στον πάγκο. Τότε η μοναχή λέει στον Γέροντα: «Συγχώρεσέ με, Γέροντα, πολύ αγανάκτησα και είπα ένα σωρό λόγια». Γι’ αυτό θέλησε ο Θεός να γίνει αυτό, για να φανεί τι κάνει ο Γέροντας και η υπακοή στον Γέροντα. Έπειτα πήραν τα ψωμιά, τα κόψανε ευλογίες, τα κάνανε παξιμάδι και το τρώγανε σαν ευλογία για πολύ καιρό. Αυτός ο παππούλης είχε πολλή αγάπη στην Αγία Τριάδα. Έλεγε: «Το πρώτο κομποσχοίνι που θα κάνετε αρχίζοντας την προσευχή σας, θα είναι για την Αγία Τριάδα· θα λέτε “Αγία Τριάς, ελέησον ημάς”». Έτσι λοιπόν να επικαλείσθε την Αγία Τριάδα, με πολλή αγάπη.
«Λόγια καρδιάς Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921 - 1995»
