Πρὶν ἀπὸ χρόνια σ’ ἕνα ἐξώφυλλο περιοδικοῦ, ὑπῆρχε ἡ φωτογραφία ἑνὸς ἀνθρώπινου ἐγκεφάλου καὶ γύρω ἀπὸ αὐτὸν συρματοπλέγματα. Σ’ ἐλεύθερη μετάφραση, θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ κάποιος, ὅτι ἔβλεπε ἕναν ἀνθρώπινο νοῦ ἐγκλωβισμένο, μία σκέψη φυλακισμένη καὶ μία βούληση ἀγκιστρωμένη. Ἂν δεχθοῦμε ὅτι τὸ μυαλὸ εἶναι ἡ ἀρχικὴ καὶ ἡ τελικὴ δύναμη τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, ἔχουμε μία φωτογραφία ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ ἔχει χάσει τὴν ἐλευθερία του.
Τὴν ἐλευθερία αὐτὴν στὸν ἄνθρωπο τὴν ἔδωσε ὁ Θεὸς καὶ τὴ σεβάστηκε καὶ ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ζωή του καὶ μὲ τὸν Λόγο Του, “ὅποιος θέλει” εἶπε. Ἡ εἰκόνα ἑνὸς σκλαβωμένου ἀνθρώπου, ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ ὑπακούει στὸ πλῆθος-κόσμο, χωρὶς βούληση, σκέψη καὶ γνώση μαρτυρεῖ τὸν πνευματικὸ μαρασμό του. Εἶναι σίγουρα μία τελείως διαφορετικὴ εἰκόνα αὐτῆς ποὺ ὁ Χριστὸς σεβάστηκε, διασφάλισε καὶ σφράγισε μὲ τὸ πολύτιμο αἷμα Του, μὲ τὸ βασανιστικό, ἄτιμο καὶ σταυρικὸ θάνατό Του.
Παλιότερα τὸ πλῆθος-κόσμος ἢ ἂν θέλετε οἱ ἱερεῖς τῶν εἰδωλολατρικῶν ναῶν πρόσταζαν εἰδωλολατρικὲς πομπὲς πρὸς τιμὴ θεῶν-εἰδώλων, βακχικὲς γιορτὲς πρὸς τιμὴ τοῦ Διόνυσου τοῦ θεοῦ τῆς μέθης. Πομπὲς ποὺ διακωμωδοῦσαν καταστάσεις, πρόσωπα καὶ...
γεγονότα, ἀλλὰ καὶ ποὺ μεταμόρφωναν, χαράκωναν, ἀλλοίωναν καὶ ἰσοπέδωναν τὴν ἀνθρώπινη μορφή, τὴν ἀνθρώπινη εἰκόνα! Αὐτὴν ποὺ ἔδωσε ὁ Δημιουργὸς καὶ πλάστης του Θεός. Σήμερα τὸ λέμε “καρναβάλι” καὶ παίρνει θέση καὶ ἔχει λόγο στὴν περίοδο τοῦ Τριωδίου. Μία περίοδος προετοιμασίας γιὰ μετάνοια, ἀλλαγὴ ζωῆς καὶ εἰσόδου στὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ποὺ ἔρχεται. Ἕνα καρναβάλι χωρὶς “μάσκες”, ἀποκαλυπτικὸ καὶ ἐνδεικτικό τῆς ἀμετανοησίας, τῆς πνευματικῆς ὀκνηρίας, τῆς ἀδυσώπητης ὑποταγῆς στὴν ἀπόλαυση τῆς ὕλης, τοῦ σώματος, τὴ διασκέδαση καὶ καλοπέραση. Ἀκολουθεῖ τοὺς ἴδιους ἀκριβῶς κανόνες ποὺ ἀκολουθοῦσαν οἱ εἰδωλολατρικὲς πομπὲς ὅταν ἀκόμα ὁ Θεὸς ἦταν ἄγνωστος.
Καὶ ὅταν ὁ Θεὸς ἔγινε γνωστός, ὑπαρκτός, φανερὸς ἦρθαν τὰ παγανιστικὰ φερέφωνα νὰ δώσουν στὸ καρναβάλι διαστάσεις πανδημίας καὶ ἐπιβολῆς μίας ἀνάγκης ποὺ δημιούργησε ἡ ἄγνοια, ἡ παύση τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας καὶ ἡ ἔλλειψη πίστης.
Αὐτὴν τὴν ἄγνοια ἔρχεται ἡ ἐκκλησία νὰ τὴν κάνει γνώση μὲ τὸν 620 κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὅπου καταδικάζεται μὲ ἔντονο χαρακτήρα οἱ μεταμφιέσεις καὶ ἀναλύονται ὅλοι οἱ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους δὲν γίνονται δεκτὲς αὐτὲς οἱ πομπές. Ὅπως ἐπίσης καὶ ὁ ΞΒ’ κανόνα τῆς Στ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅπου “προστάζει ὅτι μήτε ἄνδρας νὰ φορεῖ γυναικεία, οὔτε γυναίκα ροῦχα ἀνδρικά, ἀλλὰ μήτε προσωπεῖα κωμικὰ ἢ σατυρικὰ ἢ τραγικὰ ὑποδύσεσθαι”. Δύο κανόνες ξεκάθαροι, ἀμείλικτοι καὶ ἀμετακίνητοι γιὰ τὶς θέσεις τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν ἐκδηλώσεων τοῦ καρναβαλιοῦ, ἀλλὰ καὶ τῶν ὑπόλοιπων παγανιστικῶν φαινομένων.
Καὶ ἔρχεται ὁ Χριστιανὸς ποὺ βλέπει αὐτὰ ποὺ γίνονται στὶς πόλεις, στὰ χωριά, γύρω του, νὰ ἀναρωτηθεῖ, πῶς νὰ ζητήσεις μετάνοια ἀπὸ τὸν ἀδελφό σου ποὺ ἔχει χάσει τὴν ἐλευθερία του. Πού ἐλευθερία θεωρεῖ τὸ νὰ συλλέγει ἐμπειρίες καὶ ἀπολαύσεις, ποὺ γιὰ νὰ γεμίσει τὴν φαρέτρα τῆς ζωῆς του δοκιμάζει τὰ πάντα! Τί πρέπει νὰ ποῦμε καὶ τί πρέπει νὰ κάνουμε; Καὶ ἔρχεται ἡ Προφητικὴ φράση νὰ δώσει ἀπάντηση «Καὶ ἀντὶ τῆς εὐχάριστης εὐωδίας, θὰ ὑπάρχη μούχλα» (Ἤσ. 3,23). Δική μας εἶναι ἡ ἐπιλογή. Ἂν θέλουμε τὴν μούχλα εἶναι εὔκολο νὰ τὴ βροῦμε. Εἶναι στὰ πόδια μας. Ἂν θέλουμε τὴν εὐωδία κᾶνε τὴν κούφια ἐλπίδα, ζωντανὴ καὶ ζῶσα μέσα στὴν Ἁγία καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία μὲ τὴν θεαθρώπινη δύναμη ποὺ κατέχει μπορεῖ νὰ γκρεμίσει τοὺς ψεύτικους καρνάβαλους, νὰ ἐξαφανίσει τὶς ὑπαρκτὲς μοῦχλες καὶ νὰ ἐξασφαλίσει τὴ πραγματικὴ χαρά. Τὴ χαρὰ νὰ ζεῖς τὸν Χριστό!!!
Ἀμήν.
Κρητίδου Ἀλεξίας,
Θεολόγου-Οἰκονομολόγου
