Του (†)Αρχ. Καλλίστρατου Λυράκη
«Το να θλίβονται και να πονούν οι ασεβείς και άπιστοι το καταλαβαίνω. Το να ταλαιπωρούνται οι κακοί, οι αμετανόητοι, οι φαύλοι, οι εγκληματίες το θεωρώ φυσικό. Απολαμβάνουν τα επίχειρα της κακίας τους. Να δοκιμάζονται όμως άνθρωποι ευσεβείς, άνθρωποι της Εκκλησίας, άνθρωποι πιστοί και αφοσιωμένοι στον Θεό αυτό πως εξηγείται; Tι απάντηση δίδεται;»
Παλαιά απορία. Παλαιό ερώτημα. Το βρίσκουμε ακόμη με διαφορετική κάπως διατύπωση και στην Παλαιά Διαθήκη.
Προτού όμως απαντήσουμε, θα πρέπει και εμείς με τη σειρά μας να ερωτήσουμε. Όταν λέτε την λέξη «ευσεβής» τι εννοείται; Εννοείται τον άνθρωπο που απλά εκκλησιάζεται και κάπου-κάπου κοινωνεί, χωρίς να τον γνωρίζετε ποιος είναι στο βάθος, ή εάν είναι εγνωσμένης αγιότητας;
Ο καθένας όταν θέτει το ερώτημα αυτό και ζητεί κατά κάποιο τρόπο ευθύνη από τον Θεό, γιατί δηλαδή ο Α ευσεβής άνθρωπος να υποφέρει, θα πρέπει να γνωρίζει καλά για ποιόν λόγο τον λέει «ευσεβή». Διότι ο άνθρωπος είναι μυστήριο σκοτεινό και δυσεξερεύνητο. Τον βλέπεις απ’ έξω να είναι πρόβατο, από μέσα του όμως μπορεί να είναι λύκος. Τον συναντάς στην Εκκλησία και τον εκτιμάς για την ευλάβειά του. Ακούς τα λόγια του και θαυμάζεις την ευγένεια των τρόπων του. Και όμως αυτός που φαίνεται άνθρωπος θρησκευτικός, χριστιανός, που δεν αφήνει εσπερινό και Λειτουργία, εσωτερικά μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος υποκριτής. Ο άνθρωπος του συμφέροντος και τίποτε άλλο. Είναι δυνατό να βαρύνεται και με πράξεις που θα έπρεπε πολλά να υποφέρει για να εξαγιασθεί. Επομένως, μπορεί να βλέπεις ένα τέτοιο άνθρωπο ως ευσεβή; Αλλά ας υποθέσουμε ότι πράγματι κάποιος είναι ευσεβής ενώπιον του Θεού, κι όμως δοκιμάζεται με θλίψεις. Πουθενά στη Γραφή δεν θα βρείτε μια λέξη η οποία να λέει ότι «σεις θα μου δίδετε ευσέβεια και Εγώ θα σας δίδω υγεία, καλοζωία, επίγεια ευτυχία». Εάν αυτό υπήρχε τότε ευσέβεια δεν θα ήταν τίποτε άλλο, παρά ένα εμπόρευμα το οποίο θα το πωλούσες στον Θεό για να πάρεις το είδος που σου χρειάζεται. Αλλοίμονο όμως, εάν ήσαν έτσι τα πράγματα και ο Θεός σκεπτόταν έτσι ταπεινά και χωματένια, όπως σκεπτόμαστε εμείς οι μικροί άνθρωποι..
Στην Αγία Γραφή ο χριστιανός παρουσιάζεται αγωνιστής. Τονίζεται καθαρά: «Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως» (Α’ Τιμ. ΣΤ’ 12). Και ο θείος Παύλος τονίζει ότι: «δι’ υπομονής τρέχομεν τον προκείμενον ημίν αγώνα» (Εβρ. ΙΒ’ 1). Τι σημαίνει η λέξη αγωνιστής στην εποχή μας, που τόσος λόγος γίνεται κάθε ημέρα για τους αθλητικούς και ποικίλους αγώνες, όλοι το κατανοούμε και δεν παρίσταται ανάγκη να αναπτυχθεί. Διότι για τον πολύ κόσμο αγωνιστής ασφαλώς σημαίνει κόπο, κακοπάθεια, άσκηση, ιδρώτας, τρεξίματα, καθημερινή προσπάθεια. Και για όλα αυτά δεν διαμαρτύρεται, διότι, εφ’ όσον θέλει να είναι αγωνιστής και αθλητής τα θεωρεί πολύ φυσικά. Διότι μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο θα τονώσει τα νεύρα του και θα γυμνάσει τους μυς του.
Κάτι παρόμοιο γίνεται και με τον αγωνιστή του καλού αγώνα, τον χριστιανό. Για να τονώσει την ψυχή του στην κατά Θεό ζωή, δεν θα το επιτύχει παίζοντας και γελώντας. Αλλά θα πρέπει να γνωρίζει ότι στην κονίστρα του πόνου θα υποφέρει, θα δοκιμασθεί σκληρά, για να αναδειχθεί πραγματικός αγωνιστής του καλού αγώνα.
Ένας μεγάλος αγωνιστής του καλού αγώνα, ο Μ. Βασίλειος, ως εξής χαρακτηρίζει τον καλό χριστιανό. Όπως λέει, στο στάδιο θα φανεί ποιος είναι ο καλός αθλητής και στην τρικυμία ο καλός κυβερνήτης και στον πόλεμο ο καλός στρατηγός, ο καλός χριστιανός θα φανεί όταν τον δοκιμάσει η συμφορά και ο πειρασμός.
