Λένε πὼς σὰν τὸ χρῶμα τοῦ ἑλληνικοῦ οὐρανοῦ
δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ βρεθεῖ ἀλλοῦ στὸν κόσμο· τὸ ἴδιο καὶ αὐτὸ τῆς θαλάσσης, ποὺ
εἶναι ὁ καθρέφτης τ᾿ οὐρανοῦ. Καὶ τί ἀπόλαυση νὰ κάθεσαι στὸν βράχο πάνω ἀπ᾿ τὸ
κύμα, ἴσως σ᾿ ἕνα ἀπ᾿ τὰ σμαραγδένια νησιά μας τοῦ ἑλληνικοῦ ἀρχιπελάγους, καὶ
ν᾿ ἀφήνεις τὸ βλέμμα σου νὰ βυθίζεται στὸ ἀτέλειωτο γλαυκὸ τοῦ οὐρανοῦ! Ὁ ἥλιος
μεσούρανα νὰ διαφεντεύει, τὸ πέλαγος νὰ σὲ θαμπώνει ἀπ᾿ τὸ ἀντιφέγγισμα, καὶ ἡ ὕπαρξή
σου νὰ χάνεται μέσα στὸ ἄπειρο τοῦ βαθυκύανου!
Σὰν νὰ σὲ κυκλώνουν μυριάδες ζαφείρια…
Ἀλλὰ καὶ κάπου ἀλλοῦ μπορεῖ νὰ σὲ παραπέμπει τὸ γλαυκὸ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὸ
κρύσταλλο τῆς θαλάσσης…
Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι στὴν Ἁγία Γραφὴ ἡ παρουσία τῆς ἀκτίστου δόξης, φωτός,
ἁγιότητος καὶ μακαριότητος τοῦ Θεοῦ συμβολίζεται ἐπανειλημμένως μὲ τὸ χρῶμα τοῦ
οὐρανοῦ καὶ τῆς θαλάσσης.
Μία ὡραιότατη περιγραφὴ ἐμφανίσεως τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ ὑπὸ τὰ χρώματα αὐτὰ συναντοῦμε
στὸ βιβλίο τῆς Ἐξόδου στὴν Παλαιὰ Διαθήκη.
Πρόκειται γιὰ τὴν περιγραφὴ τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Θεοῦ στὸ ὄρος Σινὰ μετὰ τὴν ἔξοδο
τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ τὴν ἀρχὴ τῆς πορείας τους πρὸς τὴ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας.
Ἦταν τότε ποὺ ἐπρόκειτο νὰ συνάψει ὁ Θεὸς διαθήκη μὲ τὸν λαό Του καὶ νὰ τοὺς
παραδώσει τὸν Νόμο Του, τὶς δέκα ἐντολές, σὲ λίθινες πλάκες.
Τότε λοιπὸν δήλωσε τὴν παρουσία Του πρὸς τὸν λαὸ ἐπάνω στὸ ὄρος μὲ φοβερὸ
μεγαλεῖο καὶ ἐπιβλητικότητα, τέτοια ποὺ νὰ προκαλεῖ ἔκπληξη, θάμβος, δέος,
τρόμο σὲ ὅλους τοὺς Ἰσραηλίτες. Τὸ ὄρος Σινὰ «ἐκαπνίζετο ὅλον διὰ τὸ
καταβεβηκέναι ἐπ᾿ αὐτὸ τὸν Θεὸν ἐν πυρί» (Ἐξ. ιθ΄ 18), ἐνῶ συνάμα συνταραζόταν ἀπὸ
βροντὲς καὶ ἀστραπὲς σὰν ἐκρήξεις ἡφαιστείου. Ἐπιπλέον ἕνα σκοτεινὸ σύννεφο
κάλυπτε τὴν κορυφή του, κάνοντας ἀκόμη φοβερότερο τὸ θέαμα ποὺ ἀντίκριζε ὅλος ὁ
λαός. Τὴ συγκεκριμένη περικοπὴ τὴν ἀκοῦμε νὰ διαβάζεται στὶς Ἐκκλησίες τὴ
Μεγάλη Πέμπτη τὸ πρωί, στὸν Ἑσπερινό.
Ὅμως αὐτὸ ποὺ ἐπακολούθησε εἶναι ἀκόμη πιὸ ἐκπληκτικό: Ὁ Θεὸς δηλαδή, ἀφοῦ ἔδωσε
αὐστηρὴ ἐντολὴ κανεὶς νὰ μὴν τολμήσει νὰ ἀνεβεῖ στὸ ὄρος, ξεχώρισε κάποιους ἐπίλεκτους
ἄνδρες ἀπὸ τὸν λαό, τὸν Ἀαρών, τὸν Ναδάβ, τὸν Ἀβιοὺδ καὶ ἄλλους ἑβδομήντα, καὶ ὅλους
αὐτοὺς τοὺς κάλεσε μαζὶ μὲ τὸν Μωυσῆ νὰ πλησιάσουν κοντύτερα. Τελικά, ἐπάνω στὴν
κορυφὴ ἀνέβηκαν μόνο ὁ Μωυσῆς μὲ τὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ· ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ἔμειναν
κάπου στὴ μέση τῆς διαδρομῆς μετὰ ἀπὸ σχετικὴ παραγγελία τοῦ Κυρίου.
Ἀπὸ τὸ μέρος αὐτό, καὶ ἐνῶ μέχρι τώρα τὰ δείγματα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ ἦταν
τρομερά, οἱ ἑβδομήντα τέσσερις αὐτοὶ ἄνδρες ἀξιώθηκαν νὰ ἀπολαύσουν ἕνα μεγαλειῶδες
καὶ ὑπέροχο θέαμα: τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου ὑπὸ ἄλλες ὅμως τώρα συνθῆκες καὶ
σύμβολα.
«Καὶ εἶδον τὸν τόπον, οὗ εἱστήκει ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ· καὶ τὰ ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ
ὡσεὶ ἔργον πλίνθου σαπφείρου καὶ ὥσπερ εἶδος στερεώματος τοῦ οὐρανοῦ τῇ
καθαριότητι» (Ἐξ. κδ΄ 10).
Τὸ σκηνικὸ τώρα ἄλλαξε τελείως: Καθὼς ἔριξαν μπροστὰ τὰ βλέμματά τους, ἀντίκρισαν
ἀπὸ μακριὰ τὸν τόπο ὅπου εἶχε σταθεῖ ὁ Κύριος. Κι ἐκεῖ ὅπου πατοῦσαν οἱ ἅγιοι
πόδες Του, φαινόταν σὰν νὰ ὑπῆρχε κάποιο βῆμα κατασκευασμένο μὲ πλίνθους
κρυστάλλινους, διαυγεῖς, ἀπὸ τὸν πολύτιμο ἐκεῖνο λίθο ποὺ ὀνομάζεται σάπφειρος,
ζαφείρι. Καὶ ἦταν τόσο λαμπερός, φωτεινός, γεμάτος ἀπὸ ἀστραφτερὸ γαλάζιο χρῶμα
ὁ τόπος, ποὺ ἔμοιαζε μὲ κατακάθαρο, ὁλόλαμπρο οὐρανό!
Ἔμειναν οἱ πρόκριτοι τοῦ Ἰσραὴλ νὰ θαυμάζουν καὶ νὰ ἀπολαμβάνουν…
Δείγματα ὅλα αὐτὰ τῆς ἀπείρου μεγαλειότητος, ἀπαστράπτουσας καθαρότητος καὶ ἁγιότητος
τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ τῆς καταλλαγῆς καὶ εἰρήνης πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, καθὼς καὶ τῆς
μελλούσης μακαριότητος.
Μὲ τὰ ἴδια χρώματα ἐξάλλου περιγράφεται ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ τὸν προφήτη Ἰεζεκιὴλ
στὸ ὅραμά του (βλ. Ἰεζ. α΄ 26), ἐνῶ ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου ὀμιλεῖ γιὰ «θάλασσα
ὑαλίνη, ὁμοία κρυστάλλῳ…» «ἐνώπιον τοῦ θρόνου» τοῦ Θεοῦ (Ἀποκ. δ΄ 6). Οὐρανὸς ἀστραφτερός,
κρυστάλλινη θάλασσα, ζαφείρινα δάπεδα…
Γαλανὲς ὅλες ἀποχρώσεις. Τὰ πάντα βυθισμένα στὸ γλαυκό, στὸ ἄπειρο γλαυκὸ τῆς
θείας εἰρήνης, τῆς παραδείσιας τρυφῆς καὶ μακαριότητος. Μυστικὲς ἀνταύγειες
τῆς ἀκτίστου δόξης τοῦ Θεοῦ!…
***
Ἂν ποτὲ βρεθεῖς νὰ ἀπολαμβάνεις τὸ ἄπειρο
γλαυκὸ τοῦ ἑλληνικοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς ζαφειρένιας θάλασσας, τότε μὴ μείνεις μόνο
σ᾿ αὐτά. Προσπάθησε νὰ ἀναχθεῖς μὲ τὴ διάνοιά σου στὰ βαθύτερα νοήματα ποὺ
κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτά. Συνειδητοποίησε βαθιὰ ὅτι ἔχεις ἕνα Θεὸ ποὺ σὲ ἀγαπᾶ
καὶ σὲ περιμένει κοντά Του. Τὰ ἐλέη Του εἶναι πλατιὰ σὰν τοὺς οὐρανούς, καὶ οἱ
οἰκτιρμοί Του βαθεῖς σὰν τὰ πελάγη. Καὶ ἔχει ἑτοιμάσει γιὰ σένα δόξα ἄπειρη στοὺς
οὐρανούς. Τοὺς αἰώνιους γλαυκοὺς οὐρανούς…
Πηγή: Περιοδικό ¨Ο Σωτήρ¨
