Πρώτα επειδή η πίστη μας είναι φως. Είπε ο Χριστός: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου». Το φως του καντηλιού μας προειδοποιεί για το φως με το οποίο ο Χριστός φωτίζει τις ψυχές μας.
Δεύτερον, για να μας θυμίσει το φως του χαρακτήρα εκείνου του Αγίου, μπροστά στον οποίο ανάβουμε το καντήλι. Αφού οι Άγιοι έχουν ονομαστεί «υιοί φωτός».
Τρίτον, για να μας χρησιμεύει ως μομφή για τα σκοτεινά μας έργα, και τις κακές σκέψεις και τις θελήσεις, και για να μας καλέσει στην οδό του ευαγγελικού φωτός. Για να κοπιάσουμε έτσι με ζήλο να πραγματώσουμε την εντολή του Σωτήρα: «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα».
Τέταρτον, για να είναι μια μικρή θυσία μας προς τον Θεό, ο οποίος θυσιάστηκε για μας. Ένα μικρούτσικο σημάδι της μεγάλης ευγνωμοσύνης και της λαμπρής αγάπης μας προς Εκείνον.
Πέμπτον, για να είναι σκιάχτρο στις κακές δυνάμεις, οι οποίες καμιά φορά μας επιτίθενται και κατά την προσευχή και αποσπούν τις σκέψεις μας στην άλλη πλευρά από τον Δημιουργό μας.
Έκτον, για να μας παροτρύνει στην αυτοπροσπάθεια. Όπως το λάδι και το φυτίλι καίγονται στο καντήλι, υποταγμένα στη βούλησή μας, έτσι ας καίγονται και οι ψυχές μας με τη φλόγα της αγάπης.
Έβδομον, για να μας μάθει, πώς όπως το καντήλι δεν μπορεί να ανάψει χωρίς το χέρι μας έτσι ούτε και η καρδιά μας, αυτό το εσωτερικό καντήλι μας, δεν μπορεί να ανάψει χωρίς την Άγια φλόγα της Χάρης του Θεού. Από τον Θεό είναι η φλόγα που τις ανάβει.
Όγδοον, για να μας θυμίζει ότι ο Δημιουργός του κόσμου πριν απ’ όλα δημιούργησε το φως, και κατόπιν όλα τα άλλα. Έτσι πρέπει και στην αρχή της πνευματικής μας ζωής πρώτα να λάμψει μέσα μας το φως της αλήθειας του Χριστού.
