Όλος ο ορθόδοξος λαός πανηγυρίζει τα Χριστούγεννα. Αναρωτηθήκαμε, όμως, ποιος είναι Αυτός που λατρεύουμε και υμνούμε; Ποίου την γέννηση δοξάζουμε; Του ενανθρωπήσαντος Λόγου του Θεού Πατρός, του Θεού του φανερωθέντος «εν σαρκί». Εκείνου, ο Οποίος υπήρχε ως Υιός και Λόγος και Σοφία του Θεού Πατρός, πριν γίνουν οι αιώνες, οι άγγελοι και ο άνθρωπος.
«Ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου», όταν δηλαδή η ανθρωπότητα είχε φθάσει στο έσχατο σημείο της Ιστορίας της και θα κατέληγε στο μηδέν, τότε σαρκώνεται ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός. Σ᾽ αυτό το κρίσιμο σημείο, έρχεται, ταπεινώνοντας τον Εαυτό Του και λαμβάνοντας δούλου μορφή (Πρβλ. Φιλιπ. 2, 7) και μπαίνει στην ανθρώπινη Ιστορία και την αναμορφώνει. Εξυψώνει τον άνθρωπο, τον καταξιώνει ως ύπαρξη, χωρείται στην εικόνα Του. Τι σημαίνει αυτό; Ο αχώρητος Θεός χωρείται στην αγκάλη της Μητρός Του, της Θεοτόκου Μαρίας. Ο αόρατος οράται, ο άκτιστος κτίζεται. Συμβαίνει αυτό που κανένας φιλόσοφος δεν ημπόρεσε να διανοηθεί, δηλαδή, να ενωθούν δύο φύσεις, η Θεία και η ανθρώπινη, σε ένα πρόσωπο, στο Πρόσωπο του Θεού Λόγου. Με αυτόν τον τρόπο έχουμε την άτρεπτη, ασύγχυτη και αδιαίρετη κοινωνία του αοράτου με το ορατό, του ακτίστου με το κτιστό, της Θείας φύσεως με την ανθρώπινη.
Με την Ενανθρώπιση του Χριστού αποκαθίσταται το ανθρώπινο γένος στην προπτωτική του κατάσταση και ακόμη ανώτερα. Αξιώνεται ο άνθρωπος μέσα στο μυστικό Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, να επικοινωνεί με τον Θεό, να σώζεται και να λυτρώνεται.
«Εν Βηθλεέμ γεννάται εκ Παρθένου και εν φάτνη ανακλίνεται». Τι άλλο είναι ο χώρος της Βηθλεέμ παρά μία Εκκλησία; Το σπήλαιο, όπου γεννήθηκε ο Ιησούς, προτυπώνει τον ιερό Ναό. Η φάτνη, όπου τοποθετήθηκε ο νηπιάσας Θεός Λόγος, είναι η αγία Τράπεζα. Αρχιερεύς στο Μυστήριο αυτό της Θείας Οικονομίας είναι ο Ίδιος ο Θεάνθρωπος Κύριος. Άγιο Δισκάριο, όπου τίθεται το προαιωνίως «εσφαγμένο αρνίο» (Πρβλ. Αποκ. 5, 6), είναι εκτός κτιστού χωροχρόνου και εντός του λειτουργικού τόπου και χρόνου και βιώνουμε όλα τα γεγονότα της Θείας Οικονομίας ως αιώνιο παρόν. «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου…».
Είναι γεγονός, ωστόσο, ότι χωρίς την Μυστηριακή ζωή δεν ημπορεί ο άνθρωπος να βιώση τα συνταρακτικά γεγονότα αυτών των ημερών. Κι αυτό γιατί η Θεία Λειτουργία είναι Θεανθρώπινη και το πιστό μέλος της Εκκλησίας, όταν ζη την Ευχαριστιακή ζωή και ενώνεται με τον Θεάνθρωπο Κύριο μέσω των Μυστηρίων, ενώνεται και με τον συνάνθρωπο. Τότε αυτός που μετέχει αξίως στην αιώνια αυτή Λειτουργία νοιώθει πληρωμένος, γεμάτος. Αισθάνεται την ζωή του Θεανθρώπινα.
Έξω από αυτήν την Λειτουργική Θεανθρώπινη εμπειρία και αίσθηση, μακρυά από τον δρόμο προς την Βηθλεέμ, υπάρχει ο εγωιστικός ανθρωποκεντρισμός, η κτηνωδία, το παράλογο, η αγωνία, η μοναξιά και η απογοήτευση. Το κατρακύλισμα της ανθρωπότητος είναι αβυσσαλέο και τρομακτικό. Όσοι δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε το διαπιστώνουμε αυτό καθημερινά.
Αν κι έχουμε επιστήμη, «πολιτισμό», τεχνολογία, δεν έχουμε τον Θεό. Ο σύγχρονος άνθρωπος ενστερνίσθηκε την διδασκαλία των αθέων υπαρξιστών και αμφισβητεί την ύπαρξη του Θεού. Αμφισβητεί την αρμονία, την οποία επέφερε στην πεπτωκυία δημιουργία η ένωση του κτιστού με το άκτιστο μέσα από την Σάρκωση του Θεού Λόγου και βιώνει την δυσμορφία και την δυσαρμονία των επιλογών του.
Μία λύση υπάρχει: η πορεία προς τα πίσω. Κι αυτό δεν σημαίνει αντικοινωνικότητα η καταπάτηση της ελευθερίας και της προσωπικότητος του ανθρώπου. Το να γυρίση κανείς πίσω στον Δημιουργό του Σαρκωμένο Θεό, στον Θεάνθρωπο Χριστό, σημαίνει ότι θα βρη και πάλι την καταξίωσή του ως εικόνα του Θεού Δημιουργού του.
«Δεύτε ίδωμεν», λοιπόν αδελφοί μου, «που εγεννήθη ο Χριστός και ακολουθήσωμεν Αυτόν». Όλοι, όσοι πιστεύουν από βάθους καρδίας στην Ενανθρώπιση, αλλά και όσοι αμφισβητούν την γέννηση του Χριστού και εκείνοι που δέχονται λογισμούς απιστίας και αυτοί που ευρίσκονται στον χώρο του υλισμού και αθεϊσμού, ας πανηγυρίσουμε κι ας αναφωνήσουμε: «Ετέχθη ημίν σήμερον Σωτήρ»!
