Ο Ιησούς έζησε την κατάσταση του ξένου. Ξένος είναι εκείνος που δεν έχει δικό του σπίτι. Ξένος νιώθει εκείνος που δεν γνωρίζει κανέναν. Που είναι μόνος μέσα στο πλήθος. Που γυρίζει στο δρόμο με κλειστές τις πόρτες των σπιτιών. Ξένος είναι ο αλλοδαπός που έρχεται από ξένη χώρα και μιλάει μια ξένη γλώσσα. Ανάμεσα σε εμάς και τον ξένο δημιουργείται ένα χάσμα. Κάτι, μας χωρίζει. Κάτι μας κρατάει σε απόσταση από κοντά του, ίσως με καχυποψία ή και έχθρα. Ο εχθρός είναι συνήθως κάποιος «ξένος»…
Ο Ιησούς έζησε και πέθανε σαν ξένος. Η ιδέα αυτή ενέπνευσε τους λυρικότατους στίχους του θρήνου, που ψάλλεται στην επιτάφιο Έξοδο του νεκρού Ιησού: «Δός μοι τούτον τον ξένον τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα». Οι πολλοί δεν τον δέχθηκαν. Έκλεισαν τις πόρτες των σπιτιών και της ψυχής τους. Έμεινε για πολλούς Ξένος, Άγνωστος, Ακατάληπτος. Για πολλούς ο Ιησούς μιλούσε μια ξένη γλώσσα. Το λεξιλόγιο Του ήταν ακατανόητο. «Τι εστίν αλήθεια;» ρωτάει ο Πιλάτος μη μπορώντας να κατανοήσει τα λόγια Του. Ανάμεσα στον Ιησού και σε πολλούς δημιουργείται ένα χάσμα αποξενώσεως, που φθάνει μέχρι εχθρότητα. «Πόθεν εί σύ»; είναι το ερώτημα, που δέχεται έκτοτε ο Ιησούς. Αλλά ο Ιησούς δεν απαντά. Σιωπά. Μόνον όταν κάποια φιλόξενη καρδιά του ανοίξει την πόρτα, τότε μπαίνει μέσα. Αποβάλλει την ιδιότητα του ξένου. Γίνεται οικείος. Ανακλίνεται στο κοινό τραπέζι. Λύει τη σιωπή και γίνεται φίλος και σύντροφος αιώνιος.
Ευθυμίου Επισκόπου Αχελώου
